GORKI – VOOR DE RIJPERE JEUGD (Lipstick Notes Records/PIAS)

Het negende album van Gorki is weer dansbaarder dan voorganger Homo Erectus, maar is toch vooral weer een echte Gorki. Wat is dat, een echte Gorki? Gorki is russisch voor ‘de bittere’, maar dit woord raakt niet de juiste snaar als het er om gaat de muziek van deze Vlaamse rockband te omschrijven. Gorki is melancholisch, droevig, maar nergens bitter. Gorki is ook hoopvol, soms misschien dromerig, eerlijk en energiek. De band speelt op Voor de rijpere jeugd over strakke ritmes en is nooit bang om te experimenteren. Maar Gorki is ook voor een groot deel de teksten van voorman Luc de Vos.

De band timmert al bijna 15 jaar aan de weg en alhoewel ze Nederlandstalige muziek maken is de band in Nederland nooit zo populair geworden als in eigen land. Luc de Vos heeft wel geopperd dat zijn teksten ’te diep’ zijn voor het Nederlandse publiek, dat volgens hem liever dingen hoort als Ik zit op een kruk en ik voel me alleen. De kracht van zijn teksten zit hem volgens mij vooral in zijn onvoorwaardelijke liefde voor onze taal, met alle kneuterigheid en die daar soms bijhoort. Nergens probeert de Vos te verbloemen, woorden in te slikken of te verknauwen – nergens verschuilt hij zich door een rockstem op te zetten, of kiest hij voor poetische clichés. Hij probeert de taal niet mooier te maken dan hij is en deze schijnbare vanzelfsprekendheid is poëtischer dan alle teksten van (ik noem een) Huub van de Lubbe bij elkaar. De Vos zingt in het Nederlands, zonder enige ironie, en dat durven er niet veel.

Luister een paar keer – als een goede wijn in de kelder, zo moet men Gorki laten rijpen in het oor. (Robert van Raffe)

Deze recensie verscheen in Zone5300.